Pelargir – wielki port i miasto w Gondorze, położone nad Ethir Anduin, w miejscu, gdzie Sirith wpada do Wielkiej Rzeki. Był to jeden z najstarszych ośrodków miejskich w Południowym Królestwie, założone w 2350 roku Drugiej Ery przez Númenorejczyków. W ciągu następnych lat było główną przystanią Wiernych w Śródziemiu i wielu z nich tam się osiedliło. Po Upadku Númenoru (3319 rok Drugiej Ery) właśnie tam wylądowali Isildur i Anárion. Włączyli oni to miasto do Południowego Królestwa (3320 rok Drugiej Ery).

Król Eärnil I odbudował Pelargir w 933 roku Trzeciej Ery i uczynił go głównym portem Gondoru oraz bazą w morskich wyprawach Królów Żeglarzy. Podczas Waśni Rodzinnej był to najważniejszy ośrodek popierający Castamira Samozwańca. Przez rok (1447 – 1448) król Eldacar oblegał to miasto. W 1634 roku zdobyli i złupili je Korsarze z Umbaru ( w walce z nimi poległ król Minardil).

Za rządów namiestników był głównym ośrodkiem prowincji Lebennin, choć zdaje się że jego portowe znaczenie zmalało ze względu na osłabienie Gondoru.

Podczas Wojny o Pierścień Korsarze zdobyli miasto, lecz zostało ono wyzwolone przez Aragorna II i Armię Umarłych (13 marca 3019 roku)[1].

Po pokonaniu Saurona, za rządów króla Elessara Pelargir niewątpliwie odzyskał swoje dawne znaczenie i świetność.

Nazwa Pelargir pochodzi z języka sindarin i znaczy w tej mowie Port królewskich statków (ewentualnie Dziedzina okrętów królewskich; dosłownie zaś Ogrodzenie królewskich statków).